Appellatio pronuntiatusque [ +/- ]
Syllabificatio phonetica: sal·ve·ō — morphologica: salv-eo
← Latine : salvus .
salv |eō, -ēre, —, — (verbum defectivum )
√ Salvus sum, bene me habeo, sanus sum.
(Verba salutandi) .
salve, salveto, salvete!
salvebis a filio meo
Verbum finitum
Thema
Vox activa
salv-
Tempus praesens
imperfectum
futurum
Persona
indicativ.
coniunct.
imperat.
indicativ.
coniunct.
indicativ.
imperat.
I. sing.
salveō
—
—
—
—
II. sing.
salvēs
—
salvē!
—
—
salvēbis
—
III. sing.
salvet
—
—
—
—
—
I. plur.
salvēmus
—
—
—
—
II. plur.
salvētis
—
salvēte!
—
—
—
—
III. plur.
salvent
—
—
—
—
—
Verbum infinitum
Modus
infinitivus
participium
Tempus
praesens
perfectum
futurum
praesens
perfectum
futurum
Vox activa
salvēre
—
—
—
—
Gerundium
Gerundivum
Supinum
—
—
—
—
Synonyma
Salvus sum, bene me habeo, sanus sum dilatare ▼
Salvus sum, bene me habeo, sanus sum collabi ▲
Verba salutandi dilatare ▼
Fontes
↑ Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z) , p. 210 — “SALVĔO, es, ere, n. 2.”