quaeruntur

Discretiva

quaeruntur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
quaeruntur	tertia pluralis	praesens	passiva	indicativus	quaerō (quaerere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kwae̯ˈruntur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: quae·run·tur — morphologica: quaer-untur

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58/+17

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Sed quoniam amicitiae mentionem fecisti et sumus otiosi, pergratum mihi feceris — spero item Scaevolae — si, quem ad modum soles de ceteris rebus, cum ex te quaeruntur, sic de amicitia disputaris quid sentias, qualem existimes, quae praecepta des. —Laelius de amicitia Ciceronis

class.

• Qui dum quaeruntur, Zeuxippus constanti animo avertendi ab se criminis causa in contionem progressus errare ait homines, qui tam atrocem caedem pertinere ad illos semiviros crederent, multaque in eam partem probabiliter est argumentatus, quibus fidem apud quosdam fecit numquam, si sibi conscius esset, oblaturum se multitudini mentionemve eius caedis nullo lacessente facturum fuisse; alii non dubitare impudenter obviam crimini eundo suspicionem averti. —Ab urbe condita Titi Livii