quaerendam

Discretiva

quaerendam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
quaerendam	casus accusativus singularis · genus femininum	gerundivi quaerendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /kwae̯ˈrendam/

(classice)

Syllabificatio phonetica: quae·ren·dam — morphologica: quaer-end-am

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58/+17

C. Plinius Secundus 23-79

Ioannes Keplerus 1571-1630

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Nam qui non poenam confessioni, sed defensionem dedit, is causam interitus quaerendam, non interitum putavit. —Pro T. Annio Milone oratio Ciceronis

class.

• Introducti in senatum a C. Valerio praetore exposuerunt se superante in Gallia multitudine inopia coactos agri et egestate ad quaerendam sedem Alpes transgressos, quae inculta per solitudines viderent, ibi sine ullius iniuria consedisse. —Ab urbe condita Titi Livii

saec. I.

• res anceps primum omnium a caelo peti legem, deinde eam argumentis esse quaerendam. super omnia est mundi convexitatis terrarumque globi differentia, eodem sidere alio tempore aliis aperiente se gentibus, quo fit, ut causa eius non isdem diebus ubique valeat. addidere difficultatem et auctores diversis in locis observando, mox etiam in isdem diversa prodendo. —Naturalis historia Plinii

Latinitas nova

saec. XVII.

• Qua de re cum esset mihi sermo cum quodam nuper, primum inter nos convenit, causam non in materia quaerendam, sed in agente. Materia enim nivis est vapor, is dum oritur ex terra, calore quodam suo subvectus, non alius quam continuus et quasi fluidus est: non igitur distinctus in singulares huiusmodi stellulas. —Strena seu de nive sexangula Ioannis Kepleri