Jump to content

quaerantur

E Victionario

Discretiva

quaerantur dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
quaerantur tertia pluralis praesens passiva coniunctivus quaerō (quaerere)

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /kwae̯ˈrantur/(classice)
Syllabificatio phonetica: quae·ran·tur — morphologica: quaer-antur

Loci

[+/-]
M. Tullius Cicero
-106…-43
Titus Livius -58/+17Lucius Annaeus Seneca -3/+65 Quintus Curtius Rufus ca. 50 Franciscus Petrarca
1304-1374
antiq. class.class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

[+/-]

class.

  • Et sunt qui de via Appia querantur, taceant de curia, et qui ab eo spirante forum putent potuisse defendi, cuius non restiterit cadaveri curia? —Pro T. Annio Milone oratio Ciceronis [1][2]

class.

  • Marcellus, si iam auditi ab senatu Siculi essent, aliam forsitan futuram fuisse sententiam suam dicere: nunc, ne quis timore frenari eos dicere posset, quo minus de eo libere querantur in cuius potestate mox futuri sint, si conlegae nihil intersit, mutare se provinciam paratum esse; deprecari senatus praeiudicium; nam cum extra sortem conlegae optionem dari provinciae iniquum fuerit, quanto maiorem iniuriam, immo contumeliam esse, sortem suam ad eum transferri? —Ab urbe condita Titi Livii [3][2]

class.

  • Postquam magis magisque ingruunt nimbi et congestae saeculis tabuerunt nives, devolutus torrens altissimis montibus rapit silvas male haerentes et saxa resolutis remissa compagibus rotat, abluit villas et intermixtos dominis greges devehit, vulsisque minoribus tectis, quae in transitu abduxit, tandem in maiora violentus aberrat, urbes et implicitos trahit moenibus suis populos, ruinam an naufragium querantur incertos (adeo simul et quod opprimeret et quod mergeret venit). —Naturales quaestiones Senecae [4][2]

saec. I.

  • Quid hoc est rei? dispari in causa idem omnium clamor est! Pervelim scire, utrum, qui discedunt, an, qui retinentur, de me querantur. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi [5][2]

Latinitas humanistica

[+/-]

saec. XIV.

  • Inmo maturuisti. An hoc defles? An poma cum maturuerint querantur, si sensus illis ac sermo datus sit, et non potius gratulentur se ad id pervenisse, ad quod nata erant? —De remediis utriusque fortune Petrarcae [6][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - Pro T. Annio Milone oratio. (The Latin Library): 33 [91] — quaerantur
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 Vicicitatio: quaerantur.
  3. 3.0 3.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (Universitas Turicensis): Liber XXVI, caput 29, [7] — quaerantur
  4. 4.0 4.1 Lucius Annaeus Seneca - Naturales quaestiones. (Universitas Turicensis):  Tomus / Liber III. De aquis terrestribus. Caput 27, versus [3] — quaerantur
  5. 5.0 5.1 Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Universitas Turicensis), Liber X. Capitulum II, [17] — quaerantur
  6. 6.0 6.1 Franciscus Petrarca (Italice: Francesco Petrarca) - De remediis utriusque fortune. (Universitas Turicensis): Liber II. 83: [De senectute ] — querantur