petiturum

Discretiva

petiturum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
petītūrum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii petītūrus
petītūrum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii petītūrus
petītūrum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii petītūrus
petītūrum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii petītūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /petiːˈtuːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·ti·tū·rum — morphologica: petitur-um

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58/+17

Quintus Curtius Rufus ca. 50

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• At vero, inquam, tibi ego, Brute, non solvam, nisi prius a te cavero amplius eo nomine neminem, cuius petitio sit, petiturum. Non me hercule, inquit, tibi repromittere istuc quidem ausim. Nam hunc, qui negat, video flagitatorem non ilium quidem tibi molestum, sed adsiduum tamen et acrem fore. —Brutus Ciceronis

class.

• Sibi centum tectas naves et decem milia peditum, mille equites deposcebat; ea se classe primum Africam petiturum; magno opere confidere et Carthaginienses ad rebellandum ab se compelli posse; si illi cunctentur, se aliqua parte Italiae excitaturum Romanis bellum. —Ab urbe condita Titi Livii

saec. I.

• Sed ut idoneis auctoribus fama vulgavit Alexandrum cum omnibus copiis, quamcumque ipse adisset regionem, petiturum, haud ignarus, quam cum strenuo res esset, omnia longinquarum gentium auxilia Babyloniam contrahi iussit. Bactriani Scythaeque et Indi convenerant iam, et ceterarum gentium copiae partibus simul adfuerunt. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi