oratio

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /oːˈraːtioː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ō·rā·ti·ō — morphologica: orat-io

Notatio[+/-]

Latine: ōrō (ōrāre) + -tiō

Nomen substantivum[+/-]

ōrāti|ō, -ōnis fem. [1][2][3][4][5]

  1. Compositum ex pluribus dictionibus, seu vocibus, quo homines animi sui sensa exprimunt.[1]

Declinatio[+/-]

f. sing. plur.
nom. ōrātiō ōrātiōnēs I
gen. ōrātiōnis ōrātiōnum II
dat. ōrātiōnī ōrātiōnibus III
acc. ōrātiōnem ōrātiōnēs IV
abl. ōrātiōne ōrātiōnibus VI
voc. ōrātiō ōrātiōnēs V

Dictiones collatae[+/-]

Dictiones derivatae[+/-]

Composita

Translationes[+/-]

Compositum ex pluribus dictionibusdilatare ▼
Compositum ex pluribus dictionibuscollabi ▲

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 510 — “ŌRĀTĬO, f. 3. (oro)”
  2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 658 — “ōrātĭo, ōnis, f. [oro]”
  3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — ōrātio, ōnis, f. (ōro) (tom. 2, p. 1384)
  4. Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum)oratio
  5. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum)oratio