obscuros

Discretiva

obscuros dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

obscūrōs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
obscūrōs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	adiectivi obscūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /obˈskuːroːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ob·scū·rōs — morphologica: obscur-os

Hispanice

obscuros

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
obscuros	forma pluralis · genus masculinum	adiectivi obscuro

Appellatio pronuntiatusque

API: [oβsˈkuɾos]

Syllabificatio phonetica: obs·cu·ros — morphologica: obscur-os

Formae aliae

• oscuros

Lusitane

obscuros

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
obscuros	forma pluralis · genus masculinum	adiectivi obscuro

Appellatio pronuntiatusque

API: [ɔbʃˈkuruʃ]

(Lusitane)

Syllabificatio phonetica: obs·cu·ros — morphologica: obscur-os

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43	Publius Vergilius Maro -70…-19	Albius Tibullus -54…-19	P. Ovidius Naso -42…+18	Velleius Paterculus ca. -20/+35	C. Plinius Secundus 23-79	P. Cornelius Tacitus 55-117	Aulus Gellius ca. 130-170	Franciscus Petrarca 1304-1374
class.	class.	class.	class.	class.	I	II	II	XIV

Latinitas Romana

class. (46 a.C.n.)

• atque is non hoc dicit quod nos, qui veri esse aliquid non negamus, percipi posse negamus; ille esse verum plane negat [esse]; sensus quidem non obscuros dicit sed tenebricosos (sic enim appellat eos). —Lucullus Ciceronis

class. (ca. 29-19 a.C.n.)

• Iamque rubescebat stellis Aurora fugatis

cum procul obscuros collis humilemque videmus

Italiam. Italiam primus conclamat Achates,

Italiam laeto socii clamore salutant. —Aeneidos libri XII P. Vergilii Maronis

class.

• Non seges est infra, non vinea culta, sed audax

Cerberus et Stygiae navita turpis aquae;

Illic percussisque genis ustoque capillo

Errat ad obscuros pallida turba lacus.

Quam potius laudandus hic est, quem prole parata

Occupat in parva pigra senecta casa.

Ipse suas sectatur oves, at filius agnos,

Et calidam fesso conparat uxor aquam. —Elegiarum libri II Tibulli

class. (post 1 a.C.n.)

• quam mala, Sol, exempla moves! Pete munus ab ipsa

et tibi, si taceas, quod dare possit, habet.

mulciber obscuros lectum circaque superque

disponit laqueos: lumina fallit opus.

fingit iter Lemnon; veniunt ad foedus amantes:

impliciti laqueis nudus uterque iacent.

convocat ille deos; praebent spectacula capti:

vix lacrimas Venerem continuisse putant.

non vultus texisse suos, non denique possunt

partibus obscenis opposuisse manus. —Ars amatoria Ovidii Nasonis

class.

• Historicos etiam, ut Livium quoque priorum aetati adstruas, praeter Catonem et quosdam veteres et obscuros minus octoginta annis circumdatum aevum tulit, ut nec poetarum in antiquius citeriusve processit ubertas. —Historiae Romanae Vellei

saec. I.

• Et hi quidem sectiles sunt, specularis vero, quoniam et hic lapidis nomen optinet, faciliore multo natura finditur in quamlibeat tenues crustas. Hispania hunc tantum citerior olim dabat, nec tota, sed intra C passuum circa Segobrigam urbem, iam et Cypros et Capadocia et Sicilia et nuper inventum Africa, postferendos tamen omnes Hispaniae, Cappadocia amplissimos magnitudine, sed obscuros. —Naturalis historia Plinii

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 116 p.C.n.)

• inde saltus obscuros permeat consultatque ex duobus itineribus breve et solitum sequatur an inpeditius et intemptatum eoque hostibus incautum. delecta longiore via cetera adcelerantur: etenim attulerant exploratores festam eam Germanis noctem ac sollemnibus epulis ludicram. —Annales P. Cornelii Taciti

saec. II.

• Non enim fecimus altos nimis et obscuros in his rebus quaestionum sinus, sed primitias quasdam et quasi libamenta ingenuarum artium dedimus, quae virum civiliter eruditum neque audisse umquam neque attigisse, si non inutile, at quidem certe indecorum est. —Noctes Atticae A. Gellii

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Gloria quidem, ut sapientibus placet, quasi quedam umbra virtutis est: illam comitatur, illam sequitur, illam quandoque etiam antecedit; quod in adolescentibus clare indolis videmus, quos ante perfectam virtutem preconcepta de illis spes hominum claros facit, que quibusdam velut stimulis generosos modestosque animos excitat atque erigit et impellit ad equandam spem civium suorum, stultos autem tumidosque precipitat: hinc transformatio illa ridicula clarorum adolescentium in obscuros senes. —De remediis utriusque fortune Petrarcae