Discretiva
|
obscurioribus dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| obscūriōribus
|
casus dativus pluralis
|
adiectivi obscūrior (obscūrus comparativus)
|
| obscūriōribus
|
casus ablativus pluralis
|
adiectivi obscūrior (obscūrus comparativus)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ob·scū·ri·ō·ri·bus — morphologica: obscur-ior-ibus
Loci
|
|
|
M. Fabius Quintilianus ca. 35-100
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 90-96 p.C.n.)
- Est et talis finitionum diversitas, ut quae idem sentiunt non isdem verbis comprehendantur, ut «rhetorice est bene dicendi scientia», et eadem «bene inveniendi» et «bene enuntiandi» et «dicendi secundum virtutem orationis» et «dicendi quod sit officii»: atque providendum ut sit officii sensu non pugnant comprehensione dissentiant. Sed de his disputatur, non litigatur. Opus est aliquando finitione obscurioribus et ignotioribus verbis: quid sit clarigatio, erctum citum, interim notis nomine [videbis]: quid sit penus, quid litus. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]
Fontes
