Discretiva
|
obscuriorem dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| obscūriōrem
|
casus accusativus singularis · genus masculinum
|
adiectivi obscūrior (obscūrus comparativus)
|
| obscūriōrem
|
casus accusativus singularis · genus femininum
|
adiectivi obscūrior (obscūrus comparativus)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: ob·scū·ri·ō·rem — morphologica: obscur-ior-em
Loci
|
|
|
M. Fabius Quintilianus ca. 35-100
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 90-96 p.C.n.)
- Facimus tamen hoc libenter: nam nec cuiquam sunt iniucunda quae cantant ipsi, et laboris in hoc quam in agendo minus est. Et sunt quidam qui secundum alia vitae vitia etiam hac ubique audiendi quod aures mulceat voluptate ducantur. Quid ergo? non et Cicero dicit esse aliquem in oratione «cantum obscuriorem » et hoc quodam naturali initio venit? Ostendam non multo post ubi et quatenus recipiendus sit hic flexus et cantus quidem, sed, quod plerique intellegere nolunt, obscurior. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]
Fontes
