monuisse

Discretiva

monuisse dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
monuisse	—	perfectum	activa	infinitivus	moneō (monēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /monuˈisse/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mo·nu·is·se — morphologica: monu-isse

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58…+17

P. Ovidius Naso -42…+18

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

P. Cornelius Tacitus 55-117

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (49 a.C.n. / 705 a.u.)

• Nam deos hominesque amicitiamque nostram testificor me tibi praedixisse neque temere monuisse sed, postquam Caesarem convenerim sententiamque eius qualis futura esset parta victoria cognorim, te certiorem fecisse. —Epistolae ad Atticum Ciceronis

class.

• Itaque, praeterquam quod admissi auditique sunt, ea quoque vana atque inrita legatio fuit. Hanno unus adversus senatum causam foederis magno silentio propter auctoritatem suam, non cum adsensu audientium egit, per deos foederum arbitros ac testes obtestans ne Romanum cum Saguntino suscitarent bellum; monuisse, praedixisse se ne Hamilcaris progeniem ad exercitum mitterent; non manes, non stirpem eius conquiescere viri, nec unquam donec sanguinis nominisque Barcini quisquam supersit quietura Romana foedera. —Ab urbe condita Titi Livii

class.  (versio II, ca. 5 p.C.n.)

• Tuque laborantes utero miserata puellas,

quarum tarda latens corpora tendit onus,

lenis ades precibusque meis fave, Ilithyia!

digna est, quam iubeas muneris esse tui.

ipse ego tura dabo fumosis candidus aris,

ipse feram ante tuos munera vota pedes.

adiciam titulum: ‘SERVATA NASO CORINNA!’

tu modo fac titulo muneribusque locum.

Si tamen in tanto fas est monuisse timore,

hac tibi sit pugna dimicuisse satis! —Amores Ovidii Nasonis

class.

• Nihil ergo monuisse te malim quam hoc, quod nemo monetur satis, ut omnia naturalibus desideriis metiaris, quibus aut gratis satis fiat aut parvo; tantum miscere vitia desideriis noli. Quaeris, quali mensa, quali argento, quam paribus ministeriis et levibus adferatur cibus? Nihil praeter cibum natura desiderat. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105-110 p.C.n.)

• Plurimi auctores consentiunt orta per Aegyptum tabe quae corpora foedaret, regem Bocchorim adito Hammonis oraculo remedium petentem purgare regnum et id genus hominum ut invisum deis alias in terras avehere iussum. sic conquisitum collectumque vulgus, postquam vastis locis relictum sit, ceteris per lacrimas torpentibus, Moysen unum exulum monuisse ne quam deorum hominumve opem expectarent utrisque deserti, sed sibimet duce caelesti crederent, primo cuius auxilio praesentis miserias pepulissent. —Historiae P. Cornelii Taciti

Latinitas humanistica

saec. XIV.  (1354-1367 p.C.n.)

• Dolor: Quid dictura quosve in medium prolatura sis sentio. Sed quid opus est verbis? doleo extra patriam mori, mortisque molestiam locus gravat.

Ratio: Medicam manum horres video; pergam tamen, quam feliciter, tu videto; michi verum dixisse ac fideliter monuisse, sat fuerit. Alexandrum Pella genuit, Babylon peremit, Alexandria conditoris sui nomen ac cinerem custodivit. —De remediis utriusque fortune Petrarcae