Discretiva
|
merge dictio est in variis linguis:
|
Dictiones similes[+/-]
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
merge
|
secunda pluralis
|
praesens
|
activa
|
imperativus
|
mergō (mergere)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: mer·ge — morphologica: merg-e
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
merge
|
tertia singularis
|
praesens
|
activa
|
indicativus
|
merge
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: mer·ge — morphologica: merg-e
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
merge
|
tertia singularis
|
praesens
|
activa
|
indicativus
|
mergere
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
| API: /ˈmɛr.d͡ʒe/ |
- Syllabificatio phonetica: mer·ge — morphologica: merg-e
Latinitas Romana
class. (ca. 19 a.C.n.)
- Haec fuerunt olim, sed tu iam mitis, Apollo,
- Prodigia indomitis merge sub aequoribus,
- Et succensa sacris crepitet bene laurea flammis,
- Omine quo felix et sacer annus erit. —Elegiarum libri II Tibulli [1][2]
class.
- tam lentus audis scelera? tam lentus vides?
- et quando saeva fulmen emittes manu,
- si nunc serenum est? omnis impulsus ruat
- aether et atris nubibus condat diem,
- ac versa retro sidera obliquos agant
- retorta cursus. tuque, sidereum caput,
- radiate Titan, tu nefas stirpis tuae
- speculare? lucem merge et in tenebras fuge. —Phaedra Senecae [3][2]
saec. I. (ca. 85-102 p.C.n.)
- Zoile, quid solium subluto podice perdis?
Spurcius ut fiat, Zoile, merge caput. —Epigrammata M. Valerii Martialis [4][2]
Fontes