Jump to content

interfuisse

E Victionario

Discretiva

interfuisse dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
interfuisse
perfectum activa infinitivus intersum (interesse)

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /interfuˈisse/(classice)
Syllabificatio phonetica: in·ter·fu·is·se — morphologica: inter-fu-isse

Loci

[+/-]
Titus Livius
-58…+17
Quintus Curtius Rufus ca. 50
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • primi a Chaeronia legati, deinde a Thebis in ipso itinere occurrerunt, adfirmantes non interfuisse se, quo societas ea decreta esset, concilio; quos legati, nullo in praesentia responso dato, Chalcidem se sequi iusserunt. —Ab urbe condita Titi Livii [1][2]

saec. I.

  • Ducem equitatus pridie viderant, sciebant regis interfuisse convivio: repente reum quidem, sed, ut iam damnatum, [immo] vinctum intuebantur. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XLII, caput 43 — interfuisse
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: interfuisse.
  3. 3.0 3.1 Quintus Curtius Rufus - Historiae Alexandri Magni. (Bibliotheca Augustana), Liber VI. Capitulum IX, [26] — interfuisse