iacto

Latine

Notatio

A iacio

Verbum transitivum

iact|ō, -āre, -āvi, -ātum

1. saepe iacere

Coniugatio

Radix praesens iact-
Praesens indicativum
act.	sing.	plur.		pass.	sing.	plur.
I.	iactō	iactāmus		I.	iactor	iactāmur
II.	iactās	iactātis		II.	iactāris	iactāminī
III.	iactat	iactant		III.	iactātur	iactantur
Imperativus
act.	iactā	iactāte		pass.	iactāre	iactāminī
Imperativus futurus
II.	iactātō	iactātōte		II.	iactātor	—
III.	iactātō	iactantō		III.	iactātor	iactantor
Praesens subiunctivum
act.	sing.	plur.		pass.	sing.	plur.
I.	iactem	iactēmus		I.	iacter	iactēmur
II.	iactēs	iactētis		II.	iactēris	iactēminī
III.	iactet	iactent		III.	iactētur	iactentur
Imperfectum indicativum
act.	sing.	plur.		pass.	sing.	plur.
I.	iactābam	iactābāmus		I.	iactābar	iactābāmur
II.	iactābās	iactābātis		II.	iactābāris	iactābāminī
III.	iactābat	iactābant		III.	iactābātur	iactābantur
Imperfectum subiunctivum
act.	sing.	plur.		pass.	sing.	plur.
I.	iactārem	iactārēmus		I.	iactārer	iactārēmur
II.	iactārēs	iactārētis		II.	iactārēris	iactārēminī
III.	iactāret	iactārent		III.	iactārētur	iactārentur
Futurum indicativum
act.	sing.	plur.		pass.	sing.	plur.
I.	iactābō	iactābimus		I.	iactābor	iactābimur
II.	iactābis	iactābitis		II.	iactāberis	iactābiminī
III.	iactābit	iactābunt		III.	iactābitur	iactābuntur

Radix perfecta iactāv-
Perfectum indicativum
act.	sing.	plur.
I.	iactāvī	iactāvimus
II.	iactāvistī	iactāvistis
III.	iactāvit	iactāvērunt
Perfectum subiunctivum
act.	sing.	plur.
I.	iactāverim	iactāverīmus
II.	iactāverīs	iactāverītis
III.	iactāverit	iactāverint
Plusquam perfectum indicativum
act.	sing.	plur.
I.	iactāveram	iactāverāmus
II.	iactāverās	iactāverātis
III.	iactāverat	iactāverant
Plusquam perfectum subiunctivum
act.	sing.	plur.
I.	iactāvissem	iactāvissēmus
II.	iactāvissēs	iactāvissētis
III.	iactāvisset	iactāvissent
Futurum perfectum
act.	sing.	plur.
I.	iactāverō	iactāverimus
II.	iactāveris	iactāveritis
III.	iactāverit	iactāverint

Infinitivi act. pass. praes. iactāre iactārī perf. iactāvisse

Participia praes. iactāns, -antis perf. iactātus, -a, -um fut. iactātūrus, -a, -um

Gerundia et supina subst. iactandum, -ī adiect. iactandus, -a, -um supina iactātum, iactātū

Translationes

Germanice

schleudern

Discretiva

iacto dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
iactō	casus dativus singularis · genus masculinum	participii iactus
iactō	casus ablativus singularis · genus masculinum	participii iactus
iactō	casus dativus singularis · genus neutrum	participii iactus
iactō	casus ablativus singularis · genus neutrum	participii iactus

Appellatio

API: /ˈjak.toː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: iac·tō — morphologica: iact-o

Loci

Marcus Terentius Varro -116…-27

C. Plinius Secundus 23-79

P. Cornelius Tacitus 55-117

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

• Non in terra in sationibus servata analogia? Nec cuius modi in praeterito tempore fructuum genera reddidit, similia in praesenti reddit, et cuius modi tritico iacto reddidit segetes, sic hordeo sato proportione reddidit parilis? Non, ut Europa habet flumina lacus, montis campos, sic habet Asia? —De lingua Latina Varronis

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• bruma non vagantur; ubicumque deprehensi, usque ad aequinoctium ibi hibernant. iidem saepe navigia velis euntia comitantes mira quadam dulcedine per aliquot horarum spatia et passuum milia a gubernaculis spectantur, ne tridente quidem in eos saepius iacto territi. quidam eos, qui hoc e thynnis faciant, pompilos vocant. —Naturalis historia Plinii

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 116 p.C.n.)

• Isdem diebus Sex. Papinius consulari familia repentinum et informem exitum delegit, iacto in praeceps corpore. causa ad matrem referebatur, quae pridem repudiata adsentationibus atque luxu perpulisset iuvenem ad ea quorum effugium non nisi morte inveniret. —Annales P. Cornelii Taciti

saec. II.

• Nam et quantulumcumque ingenium meum iam pridem pro captu suo hominibus notius est, quam ut indigeat novae commendationis, et gratiam tuam tuorumque similium malo quam iacto, magisque sum tantae amicitiae cupitor quam gloriator, quoniam cupere nemo nisi vere [putem] potest, potest autem quivis falso gloriari. —Florida Apulei