Sequitur de nominibus, quae differunt a vocabulis ideo quod sunt finita ac significant res proprias, ut Paris Helena, cum vocabula sint infinita ac res communis designent, ut vir mulier; e quibus sunt alia nomina ab nominibus, ut Ilium ab Ilo et Ilia ab Ilio, alia a vocabulo, ut ab albo Albius, ab atro Atrius. In neutris servata est analogia: nam et cum sit a Romulo Roma, proportione non est quod debuit esse Romula, non Roma. —De lingua LatinaVarronis[1][2]
class. (ca. 30-22 a.C.n.)
Itaque ut etiam qui geometricen non noverunt, habeant expeditum, ne in periculo bellico cogitationibus detineantur, quae ipse faciundo certa cognovi quaeque ex parte accepi a praeceptoribus, finita exponam, et quam in libris Graecorum pensiones ad modulos habeant rationem, ad eam ut etiam nostris ponderibus respondeant, tradam explicata. —De architecturaVitruvii[3][2]
class. (2 p.C.n.)
tunc etiam iubeo totas aperire fenestras,
turpiaque admisso membra notare die.
at simul ad metas venit finita voluptas,
lassaque cum tota corpora mente iacent,
dum piget, et malis nullam tetigisse puellam,
tacturusque tibi non videare diu,
tunc animo signa, quaecumque in corpore menda est,
Nec minus ego tam foeda obiurgatione finita paenitentiam agere sermonis mei coepi secretoque rubore perfundi, quod oblitus verecundiae meae cum ea parte corporis verba contulerim, quam ne ad cognitionem quidem admittere severioris notae homines solerent. —SatyriconT. Petronii Arbitri[5][2]
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
Simul enim finita est dicentium contentio, veritatem criminum fidemque probationibus certis instrui nec suspicionibus tantam coniecturam permitti placuit, atque illum potissimum servum, qui solus haec ita gesta esse scire diceretur, sisti modis omnibus oportere. —Metamorphoseon libri XIApulei[6][2]
