finita

Discretiva

finita dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

fīnīta

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
fīnīta	casus nominativus singularis · genus femininum	participii fīnītus
fīnīta	casus vocativus singularis · genus femininum	participii fīnītus
fīnīta	casus nominativus pluralis · genus neutrum	participii fīnītus
fīnīta	casus accusativus pluralis · genus neutrum	participii fīnītus
fīnīta	casus vocativus pluralis · genus neutrum	participii fīnītus

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːˈniːta/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·nī·ta — morphologica: finit-a

fīnītā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
fīnītā	casus ablativus singularis · genus femininum	participii fīnītus

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːˈniːtaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·nī·tā — morphologica: finit-a

Hispanice

finita

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
finita	forma singularis · genus femininum	adiectivi finito

Appellatio pronuntiatusque

API: [fiˈni.ta]

Syllabificatio phonetica: fi·ni·ta — morphologica: finit-a

Italice

finita

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
finita	forma singularis · genus femininum	participii finito
finita	forma singularis · genus femininum	adiectivi finito

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiˈni.ta/

Syllabificatio phonetica: fi·ni·ta — morphologica: finit-a

Lusitane

finita

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
finita	forma singularis · genus femininum	adiectivi finito

Appellatio pronuntiatusque

API: [fiˈni.tɜ]

(Lusitane)

Syllabificatio phonetica: fi·ni·ta — morphologica: finit-a

Loci

Marcus Terentius Varro -116…-27

Vitruvius ca. -80…-15

P. Ovidius Naso -42…+18

Petronius Arbiter ca. 14-66

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

• Sequitur de nominibus, quae differunt a vocabulis ideo quod sunt finita ac significant res proprias, ut Paris Helena, cum vocabula sint infinita ac res communis designent, ut vir mulier; e quibus sunt alia nomina ab nominibus, ut Ilium ab Ilo et Ilia ab Ilio, alia a vocabulo, ut ab albo Albius, ab atro Atrius. In neutris servata est analogia: nam et cum sit a Romulo Roma, proportione non est quod debuit esse Romula, non Roma. —De lingua Latina Varronis

class.  (ca. 30-22 a.C.n.)

• Itaque ut etiam qui geometricen non noverunt, habeant expeditum, ne in periculo bellico cogitationibus detineantur, quae ipse faciundo certa cognovi quaeque ex parte accepi a praeceptoribus, finita exponam, et quam in libris Graecorum pensiones ad modulos habeant rationem, ad eam ut etiam nostris ponderibus respondeant, tradam explicata. —De architectura Vitruvii

class.  (2 p.C.n.)

• tunc etiam iubeo totas aperire fenestras,

turpiaque admisso membra notare die.

at simul ad metas venit finita voluptas,

lassaque cum tota corpora mente iacent,

dum piget, et malis nullam tetigisse puellam,

tacturusque tibi non videare diu,

tunc animo signa, quaecumque in corpore menda est,

luminaque in vitiis illius usque tene. —Remedia amoris Ovidii Nasonis

saec. I.

• Nec minus ego tam foeda obiurgatione finita paenitentiam agere sermonis mei coepi secretoque rubore perfundi, quod oblitus verecundiae meae cum ea parte corporis verba contulerim, quam ne ad cognitionem quidem admittere severioris notae homines solerent. —Satyricon T. Petronii Arbitri

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Simul enim finita est dicentium contentio, veritatem criminum fidemque probationibus certis instrui nec suspicionibus tantam coniecturam permitti placuit, atque illum potissimum servum, qui solus haec ita gesta esse scire diceretur, sisti modis omnibus oportere. —Metamorphoseon libri XI Apulei