facis

Discretiva

facis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
facis	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	faciō (facere)

Forma	Modus flexurae	originis
facis	casus genitivus singularis	substantivi fax

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈfa.kis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fa·cis — morphologica: fac-is

Loci

Velleius Paterculus ca. -20…+35

Marcus Manilius fl. 14

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

C. Plinius Secundus 23-79

Apuleius ca. 125-170

Isidorus Hispalensis 560-636

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Huic atrocitati adiectum scelus unicum. Quippe iuvenis specie excellens necdum duodevicesimum transgressus annum immunisque delictorum paternorum, Fulvii Flacci filius, quem pater legatum de condicionibus miserat, ab Opimio interemptus est. Quem cum haruspex Tuscus amicus flentem in vincula duci vidisset, ‘Quin tu hoc potius, inquit, facis?’ protinusque illiso capite in postem lapideum ianuae carceris effusoque cerebro expiravit. —Historiae Romanae Vellei

class.

• quod ferrum calidi solvant atque aera camini

consummentque foci Cererem, tua munera surgent.

addis et in vestes studium mercemque fugantem

frigora, brumalem servans per saecula sortem,

qua retrahis ductas summa ad fastigia noctes

nascentemque facis revocatis lucibus annum. —Astronomicon M. Manilii

class.

• Quid aliud debeo quam exeuntem hortari et cum bonis ominibus emittere? “Vade fortiter, vade feliciter! Nihil dubitaveris: redderis. Non de re sed de tempore est quaestio, facis quod quandoque faciendum est. Nec rogaveris nec timueris nec te velut in aliquod malum exiturum tuleris retro: rerum natura te, quae genuit, expectat et locus melior ac tutior.” —Naturales quaestiones Senecae

saec. I.

• Sed haec quis possit intrepidus aestimare subiturus ingenii tui iudicium, praesertim lacessitum? neque enim similis est condicio publicantium et nominatim tibi dicantium. tum possem dicere: ‘Quid ista legis, Imperator? humili vulgo scripta sunt, agricolarum, opificum turbae, denique studiorum otiosis. quid te iudicem facis? cum hanc operam condicerem, non eras in hoc albo. maiorem te sciebam, quam ut descensurum huc putarem.’ —Naturalis historia Plinii

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Sed ego gnarus latrones illac ad reliquas commeasse praedas renitebar firmiter atque sic in animo meo tacitus expostulabam: «Quid facis, infelix puella? Quid agis? Cur festinas ad Orcum? Quid meis pedibus facere contendis? Non enim te tantum verum etiam me perditum ibis.» —Metamorphoseon libri XI Apulei

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Inter ironiam autem et antiphrasim hoc distat, quod ironia pronuntiatione sola indicat quod intellegi vult, sicut cum dicimus omnia agenti male: «Bonum est, quod facis»; antiphrasis vero non voce pronuntiantis significat contrarium, sed suis tantum verbis, quorum origo contraria est. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis