ducto

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /ˈduktoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: duc·tō — morphologica: duct-o

Verbum transitivum[+/-]

duct|ō, -āre, -āvī, -ātum

  1. √ Saepe duco, vel huc illuc duco.[1]
    equitēs in exercitū ductāre
  2. (De concubinis) ducere et secum habere.[1]
    ductāre amicam

Coniugatio[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
duct- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. ductō ductem   ductābam ductārem ductābō  
II. sing. ductās ductēs ductā! ductābās ductārēs ductābis ductātō!
III. sing. ductat ductet   ductābat ductāret ductābit ductātō!
I. plur. ductāmus ductēmus   ductābāmus ductārēmus ductābimus  
II. plur. ductātis ductētis ductāte! ductābātis ductārētis ductābitis ductātōte!
III. plur. ductant ductent   ductābant ductārent ductābunt ductantō!
Thema Vox passiva
duct- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. ductor ducter   ductābar ductārer ductābor  
II. sing. ductāris ductēris ductāre! ductābāris ductārēris ductāberis ductātor!
III. sing. ductātur ductētur   ductābātur ductārētur ductābitur ductātor!
I. plur. ductāmur ductēmur   ductābāmur ductārēmur ductābimur  
II. plur. ductāminī ductēminī ductāminī! ductābāminī ductārēminī ductābiminī
III. plur. ductantur ductentur   ductābantur ductārentur ductābuntur ductantor!
Thema Vox activa
ductāv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. ductāvī ductāverim ductāveram ductāvissem ductāverō
II. sing. ductāvistī ductāveris ductāverās ductāvissēs ductāveris
III. sing. ductāvit ductāverit ductāverat ductāvisset ductāverit
I. plur. ductāvimus ductāverimus ductāverāmus ductāvissēmus ductāverimus
II. plur. ductāvistis ductāveritis ductāverātis ductāvissētis ductāveritis
III. plur. ductāvērunt ductāverint ductāverant ductāvissent ductāverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
ductāre ductāvisse ductātūrum,
-am, -um esse
ductāns   ductātūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
ductārī ductātum,
-am, -um esse
ductātum īrī   ductātus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
ductandī ductandus, -a, -um ductātum ductātū

Dictiones derivatae[+/-]

Translationes[+/-]

Discretiva

ducto dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

  • ductō — casus dativus singularis genus masculinum participii ductus
  • ductō — casus ablativus singularis genus masculinum participii ductus
  • ductō — casus dativus singularis genus neutrum participii ductus
  • ductō — casus ablativus singularis genus neutrum participii ductus

Appellatio[+/-]

API: /ˈduktoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: duc·tō — morphologica: duct-o

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 206 — “DUCTO, as, āvi, ātum, are, a. 1.”