dubitare

Discretiva

dubitare dictio est in variis linguis:

• Italice: dubitare

Formae affines

Latine

dubitāre

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	dubitō (dubitāre)
dubitāre	—	praesens	activa	infinitivus	dubitō

Appellatio pronuntiatusque

API: /dubiˈtaːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·bi·tā·re — morphologica: dubit-are

Dacoromane

dubitare

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dubitare	—	praesens	activa	infinitivus	dubita substantiv.

Appellatio pronuntiatusque

API: /du.biˈta.re/

Syllabificatio phonetica: du·bi·ta·re — morphologica: dubit-are

Loci

Marcus Terentius Varro -116…-27

C. Plinius Secundus 23-79

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

• Neque oportebat consuetudinem natare alios dicere boum greges, alios boverum, et signa alios Ioum, alios Ioverum, cum esset ut Iovis bovis struis et Iovem bovem struem Iovi bovi strui; nec cum haec convenirent in obliquis casibus, dubitare debuerunt in rectis, in quibus nunc in consuetudine aliter dicere, pro Ious Iupiter, pro bous bos, pro strus strues. —De lingua Latina Varronis

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• nec licet dubitare de gente ea: tot auctores produnt frugum primitias solitos Delum mittere Apollini, quem praecipue colunt. virgines ferebant eas, hospitiis gentium per annos aliquot venerabiles, donec violata fide in proximis accolarum finibus deponere sacra ea instituere iique ad conterminos deferre atque ita Delum usque. —Naturalis historia Plinii

Latinitas postclassica

saec. VI.  (ca. 523-525 p.C.n.)

• Adeo haec sui caritas non ex animali motione, sed ex naturali intentione procedit. Dedit enim providentia creatis a se rebus hanc vel maximam manendi causam, ut, quoad possunt, naturaliter manere desiderent; quare nihil est, quod ullo modo queas dubitare cuncta, quae sunt, appetere naturaliter constantiam permanendi, devitare perniciem. —Consolatio philosophiae Boetii