Discretiva
|
deridete dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| dērīdēte
|
secunda pluralis
|
praesens
|
activa
|
imperativus
|
dērīdeō (dērīdēre)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: dē·rī·dē·te — morphologica: de-rid-ete
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| deridete
|
secunda pluralis
|
praesens
|
activa
|
indicativus
|
deridere
|
| deridete
|
secunda pluralis
|
praesens
|
activa
|
imperativus
|
deridere
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-] | API: /deridete/ |
- Syllabificatio phonetica: de·ri·de·te — morphologica: derid-ete
|
|
M. Tullius Cicero
-106…-43
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
class. (55 a.C.n. / 699 a.u.)
- Qui ita dicerent, eos negavit adhuc se vidisse Antonius et eis hoc nomen dixit eloquentiae solis esse tribuendum. Qua re omnis istos me auctore deridete atque contemnite, qui se horum, qui nunc ita appellantur, rhetorum praeceptis omnem oratoriam vim complexos esse arbitrantur neque adhuc quam personam teneant aut quid profiteantur intellegere potuerunt. —De oratore Ciceronis [1][2]
Fontes
