cuniculos

Discretiva

cuniculos dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cunīculōs	casus accusativus pluralis	substantivi cunīculus

Appellatio pronuntiatusque

API: /kuˈniːku.loːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cu·nī·cu·lōs — morphologica: cunicul-os

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43	Titus Livius -58…+17	Marcus Terentius Varro -47…-45	Velleius Paterculus ca. -20…+35	Lucius Annaeus Seneca -3…+65	C. Plinius Secundus 23-79	Phaedrus ca. –10…+60	Quintus Curtius Rufus fl. 50	Isidorus Hispalensis 560-636
class.	class.	class.	class.	I	I	I	I	VII

Latinitas Romana

class.

• Quid? si pater fana expilet, cuniculos agat ad aerarium, indicetne id magistratibus filius?

Nefas id quidem est, quin etiam defendat patrem, si arguatur. —De officiis Ciceronis

class.

• Et ut loca diversa, sic dispari modo etiam oppugnabant: Romanus testudinibus et vineis et ariete admovendo muris, regii ballistis catapultisque et alio omni genere tormentorum tela ingerentes et pondere ingenti saxa; faciebant et cuniculos et quidquid aliud priore oppugnatione expertum profuerat. —Ab urbe condita Titi Livii

class.

• Cuniculi dicti ab eo, quod sub terra cuniculos ipsi facere solent, ubi lateant in agris. Horum omnium tria genera, si possis, in leporario habere oportet. Duo quidem utique te habere puto, quod in Hispania annis ita fuisti multis, ut inde te cuniculos persecutos credam. —De agricultura Varronis

class.

• Tum demum desperatis rebus suis C. Marius adulescens per cuniculos, qui miro opere fabricati in diversas agrorum partis ferebant, conatus erumpere, cum foramine e terra emersisset, a dispositis in id ipsum interemptus est. —Historiae Romanae Vellei

saec. I.

• Quattuor esse iudicant causas: aut quia tunc maxime in umorem mutabilis terra sit, aut quia maiores in remoto imbres sint, quorum aqua per secretos cuniculos reddita tacite suffunditur. —Naturales quaestiones Senecae

saec. I.

• locus vocatur Zoaranda; eundem esse manifestum, quod demersa perfert. alterum deinde transit lacum, qui Thospites appellatur, rursusque in cuniculos mergitur, post XXII p. circa Nymphaeum redditur. —Naturalis historia Plinii

saec. I.  (ca. 45 p.C.n.)

• Vulpes, cubile fodiens, dum terram eruit

Agitque pluris altius cuniculos,

Pervenit ad draconis speluncam ultimam,

Custodiebat qui thesauros abditos. —Fabulae Phaedri

saec. I.

• Alexander aestimato locorum situ agi cuniculos iussit facili ac levi humo acceptante occultum opus: quippe multam harenam vicinum mare evomit, nec saxa cotesque, quae interpellent specus, obstant. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Furo a furvo dictus, unde et fur. Tenebrosos enim et occultos cuniculos effodit, et eiicit praedam quam invenerit. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis