cuniculi

E Victionario

Discretiva

cuniculi dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
cunīculī casus genitivus singularis substantivi cunīculus
cunīculī casus nominativus pluralis substantivi cunīculus
cunīculī casus vocativus pluralis substantivi cunīculus
Appellatio[+/-]
API: /kuˈniːkuliː/(classice)
Syllabificatio phonetica: cu·nī·cu·lī — morphologica: cunicul-i

Loci[+/-]

Gaius Valerius Catullus -87…-54Marcus Terentius Varro
-47…-45
Titus Livius -58/+17 C. Plinius Secundus 23-79 Isidorus Hispalensis
560-636
Franciscus Petrarca
1304-1374
antiq. class.class.class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Cinaede Thalle, mollior cuniculi capillo
vel anseris medullula vel imula oricilla
vel pene languido senis situque araneoso,
idemque, Thalle, turbida rapacior procella,
cum †diva mulierarios ostendit† oscitantes:
remitte pallium mihi meum, quod involasti,
sudariumque Saetabum catagraphosque Thynos,
inepte, quae palam soles habere tamquam avita. —Carmina Catulli [1][2]

class.

  • Cuniculi dicti ab eo, quod sub terra cuniculos ipsi facere solent, ubi lateant in agris. Horum omnium tria genera, si possis, in leporario habere oportet. Duo quidem utique te habere puto, quod in Hispania annis ita fuisti multis, ut inde te cuniculos persecutos credam. —De agricultura Varronis [3][2]

class.

  • Cuius ubi ad tantam altitudinem quantae esse solum infimum cuniculi poterat pervenerunt, silentio facto pluribus locis aure admota sonitum fodientium captabant. —Ab urbe condita Titi Livii [4][2]

saec. I.

  • praecedit vero comitaturque terribilis sonus, alias murmuri similis, alias mugitibus aut clamori humano armorumve pulsantium fragori, pro qualitate materiae excipientis formaque vel cavernarum vel cuniculi, per quem meet, exilius grassante in angusto, eodem rauco in recurvis, resultante in duris, fervente in umidis, fluctuante in stagnantibus, furente contra solida. —Naturalis historia Plinii [5]

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

  • Cuniculi genus agrestium animalium dicti quasi caniculi, eo quod canum indagine capiantur vel excludantur ab speluncis. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis [6][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

  • Veluti siquis ab innumeris hostibus circumclusus, cui nullus pateat egressus, nulla sit misericordie spes nullumque solatium, sed infesta omnia, erecte machine, defossi sub terram cuniculi: tremuntque iam turres, stant scale propugnaculis admote, herent menibus vinee et ignis tabulata percurrit. —Secretum Petrarcae [7]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Valerius Catullus, Carmina. 25. ad Thallum, versus 1 — cuniculi (Bibliotheca Augustana)
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 Vicicitatio: cuniculi.
  3. 3.0 3.1 Marcus Terentius Varro - De re rustica / de agricultura. (Loeb Classical Library, Londinio MCMXXXIV). Latin Library: Liber tertius, VII. — cuniculi
  4. 4.0 4.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XXVIII, caput 7, [8] — cuniculi
  5. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 82, [193] — cuniculi
  6. 6.0 6.1 Isidorus Hispalensis - Etymologiarum libri XX. (Universitas Turicensis):  Liber XII. De animalibus. Caput I. [24] — cuniculi
  7. Franciscus Petrarca (Italice: Francesco Petrarca) - Secretum. (Universitas Turicensis): Liber II. — cuniculi