Jump to content

convenistis

E Victionario

Discretiva

convenistis dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
convēnistis secunda pluralis perfectum activa indicativus conveniō (convenīre)
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /kon.weːˈnis.tis/(classice)
Syllabificatio phonetica: con·vē·nis·tis — morphologica: con-ven-istis

Loci

Titus Livius
-58…+17
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

  • Tum ut me Cotta vidit, “Peropportune” inquit “venis; oritur enim mihi magna de re altercatio cum Velleio, cui pro tuo studio non est alienum te interesse.”
“Atqui mihi quoque videor” inquam “venisse, ut dicis, oportune. Tres enim trium disciplinarum principes  convenistis . M. enim Piso si adesset, nullius philosophiae — earum quidem, quae in honore sunt — vacaret locus.” —De natura deorum Ciceronis [1][2]

class.  (annis 409–411 u.c.)

  • Atqui si nox opportuna est eruptioni, sicut est, haec profecto noctis aptissima hora est. Signo secundae vigiliae  convenistis , quod tempus mortales somno altissimo premit; per corpora sopita vadetis vel silentio incautos fallentes vel sentientibus clamore subito pavorem iniecturi. Me modo sequimini, quem secuti estis; ego eandem quae duxit huc sequar fortunam. Quibus haec salutaria videntur, agitedum in dextram partem pedibus transite. —Ab urbe condita Titi Livii [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Tullius Cicero - De natura deorum. (The Latin Library): Liber primus. VII. [16] — convenistis
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: convenistis.
  3. 3.0 3.1 Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber VII, caput 35, [11] — convenistis