cognosco

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio[+/-]

API: [kɔŋˈnoːskoː](classice)

Notatio[+/-]

cumco(g) + nosco

Verbum transitivum[+/-]

cōgnōsc|ō, -ere, cōgnōvī, cōgnitum

  1. Persōnam vel rem aliquam nōscere discō, nosco, bene nosco, etiamsi id fiat experientia, sensibus vel quacumque alia externa ratione.[1]

Coniugatio[+/-]

Verbum finitum

­
Thema Vox activa
cōgnōsc- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. cōgnōscō cōgnōscam   cōgnōscēbam cōgnōscerem cōgnōscam  
II. sing. cōgnōscis cōgnōscās cōgnōsce! cōgnōscēbās cōgnōscerēs cōgnōscēs cōgnōscitō!
III. sing. cōgnōscit cōgnōscat   cōgnōscēbat cōgnōsceret cōgnōscet cōgnōscitō!
I. plur. cōgnōscimus cōgnōscāmus   cōgnōscēbāmus cōgnōscerēmus cōgnōscēmus  
II. plur. cōgnōscitis cōgnōscātis cōgnōscite! cōgnōscēbātis cōgnōscerētis cōgnōscētis cōgnōscitōte!
III. plur. cōgnōscunt cōgnōscant   cōgnōscēbant cōgnōscerent cōgnōscent cōgnōscuntō!
Thema Vox passiva
cōgnōsc- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. cōgnōscor cōgnōscar   cōgnōscēbar cōgnōscerer cōgnōscar  
II. sing. cōgnōsceris cōgnōscāris cōgnōscere! cōgnōscēbāris cōgnōscerēris cōgnōscēris cōgnōscitor!
III. sing. cōgnōscitur cōgnōscātur   cōgnōscēbātur cōgnōscerētur cōgnōscētur cōgnōscitor!
I. plur. cōgnōscimur cōgnōscāmur   cōgnōscēbāmur cōgnōscerēmur cōgnōscēmur  
II. plur. cōgnōsciminī cōgnōscāminī cōgnōsciminī! cōgnōscēbāminī cōgnōscerēminī cōgnōscēminī
III. plur. cōgnōscuntur cōgnōscantur   cōgnōscēbantur cōgnōscerentur cōgnōscentur cōgnōscuntor!
Thema Vox activa
cōgnōv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. cōgnōvī cōgnōverim cōgnōveram cōgnōvissem cōgnōverō
II. sing. cōgnōvistī cōgnōveris cōgnōverās cōgnōvissēs cōgnōveris
III. sing. cōgnōvit cōgnōverit cōgnōverat cōgnōvisset cōgnōverit
I. plur. cōgnōvimus cōgnōverimus cōgnōverāmus cōgnōvissēmus cōgnōverimus
II. plur. cōgnōvistis cōgnōveritis cōgnōverātis cōgnōvissētis cōgnōveritis
III. plur. cōgnōvērunt cōgnōverint cōgnōverant cōgnōvissent cōgnōverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
cōgnōscere cōgnōvisse cōgnitūrum,
-am, -um esse
cōgnōscēns   cōgnitūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
cōgnōscī cōgnitum,
-am, -um esse
cōgnitum īrī   cōgnitus,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
cōgnōscendī cōgnōscendus, -a, -um cōgnitum cōgnitū

Translationes[+/-]

Fontes

  1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 675 — “COGNOSCO, -gnoscis, -gnōvi, -gnĭtum.”