Appellatio pronuntiatusque [ +/- ] Syllabificatio phonetica: as·sū·men·tum — morphologica: assu-ment-umFormae aliae [ +/- ] Notatio [ +/- ] ← Latine : assuō assuere Nomen substantivum [ +/- ] assūment |um, -ī neut. [1] [2] [3] [4]
Id quod assuitur [1] additamentum Declinatio [ +/- ] Translationes [ +/- ]
Id quod assuitur dilatare ▼
Id quod assuitur collabi ▲
Discretiva
assumentum dictio est in variis linguis:
Formae affines [ +/- ] assūmentum [ +/- ] Proprietates grammaticales [ +/- ]
Forma
Modus flexurae
originis
assūmentum
casus accusativus singularis
substantivi assūmentum
assūmentum
casus vocativus singularis
substantivi assūmentum
Appellatio pronuntiatusque [ +/- ] Syllabificatio phonetica: as·sū·men·tum — morphologica: assu-ment-umFontes
↑ 1.0 1.1 1.2 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I , p. 360 — “ASSŪMENTUM vel adsumentum, i, n. 2. (assuo)”
↑ 2.0 2.1 Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. I , p. 213 — “assūmentum (ads.), i, n. [assuo]”
↑ 3.0 3.1 Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — assūmentum (adsūmentum), ī, n. (assuo) (tom. 1, p. 652)
↑ 4.0 4.1 Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — assumentum
