aestimaturum

Discretiva

aestimaturum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
aestimātūrum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii aestimātūrus
aestimātūrum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii aestimātūrus
aestimātūrum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii aestimātūrus
aestimātūrum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii aestimātūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ae̯stimaːˈtuːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: aes·ti·mā·tū·rum — morphologica: aestimat-ur-um

Loci

Titus Livius -58…+17

Quintus Curtius Rufus fl. 50

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Ceterum, etsi Cotys Persei gratiam praetulisset amicitiae populi Romani, magis quid se dignum esset, quam quid merito eius fieri posset, aestimaturum, filium atque obsides ei remissurum. Beneficia gratuita esse populi Romani; pretium eorum malle relinquere in accipientium animis quam praesens exigere. —Ab urbe condita Titi Livii

saec. I.

• Contra Theaetetus Atheniensis orsus est dicere: Neminem pium habitu corporis suos aestimaturum, utique saevitia hostis, non natura calamitosos. Dignum esse omni malo, qui erubesceret fortuito: tristem enim de mortalitate ferre sententiam et desperare misericordiam, quia ipse alteri denegaturus sit. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi