adferre

Discretiva

adferre dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
adferre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	adferō
adferre	—	praesens	activa	infinitivus	adferō

Appellatio

API: /adˈferre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ad·fer·re — morphologica: ad-fer-re

Formae aliae

• afferre

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Aulus Cornelius Celsus ca. -25…+50

C. Plinius Secundus 23-79

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (52-51 a.C.n.)

• Carbonis est tertia de iubendis legibus ac vetandis, seditiosi atque inprobi civis, cui ne reditus quidem ad bonos salutem a bonis potuit adferre. —De legibus Ciceronis

class. (ca. 30 p.C.n.)

• neque vomitum huius adferre periculum, etiam cum repetit, si ante confirmare et implere corpus licuit et ex toto nullum nocere, qui in corpore robusto neque nimius est neque tussim aut calorem movet. —De Medicina Celsi

saec. I. (ca. 78 p.C.n.)

• aliubi fatidici specus, quorum exhalatione temulenti futura praecinant, ut Delphis nobilissimo oraculo. quibus in rebus quid possit aliud causae adferre mortalium quispiam quam diffusae per omne naturae subinde aliter atque aliter numen erumpens? —Naturalis historia Plinii

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)

• Navitas precum eius harum commiseritum esse illactenus ut ei necem adferre per vim suis manibus temperarent, sed imperavisse ut iam statim coram desiliret praeceps in mare. —Noctes Atticae A. Gellii