adferimus

Discretiva

adferimus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
adferimus	prima pluralis	praesens	activa	indicativus	adferō (adferre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /adˈferimus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ad·fe·ri·mus — morphologica: ad-fer-imus

Formae aliae

• afferimus

Loci

Titus Livius -58/+17

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Decimus Iunius Iuvenalis 100-128

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Multa nobiscum decora adferimus, immo omnia eadem quae vos superbos fecerunt: L. Sextius primus de plebe consul est factus, C. Licinius Stolo primus magister equitum, C. Marcius Rutulus primus et dictator et censor, Q. Publilius Philo primus praetor. —Ab urbe condita Titi Livii

saec. I.

• Innumerabilia sunt haec, quorum alia sic praeparata adferimus, quaedam ex occasione vel necessitate ducimus, si quid nobis agentibus novi accidit, interpellatio, interventus alicuius, tumultus. —Institutio oratoria Quintiliani

Latinitas postclassica

saec. II.

• Iactatur rerum utilium pars maxima, sed nec

damna levant, tunc adversis urguentibus illuc

reccidit ut malum ferro summitteret; ac se

explicat angustum: discriminis ultima, quando

praesidia adferimus navem factura minorem,

i nunc et ventis animam committe dolato

confisus ligno, digitis a morte remotus

quattuor aut septem, si sit latissima, taedae;

mox cum reticulis et pane et ventre lagonae,

aspice sumendas in tempestate secures. —Saturae D. Iuni Iuvenalis