Jump to content

viatur

E Victionario

Discretiva

viatur dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
viātur tertia singularis praesens passiva indicativus viō (viāre)

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /wiˈaːtur/(classice)
Syllabificatio phonetica: vi·ā·tur — morphologica: vi-atur

Usus

[+/-]
Latinitas mediaevalis

saec. VI. (ca. 540-548 p.C.n.) [1]

  • Via enim dicitur, quod per eam unusquisque transeuntium viatur. Iter, quasi iterum actus, quod agendo iteratur. —Expositio in Psalterium / Expositio Psalmorum Cassiodori Vivariensis (ca. 485-585).

Fontes

  1. 1.0 1.1 James J. O’Donnell - Cassiodorus, University of California Press, 1979, WebArchive