Discretiva
|
traduxerit dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
trādūxerit
|
tertia singularis
|
perfectum
|
activa
|
coniunctivus
|
trādūcō (trādūcere)
|
trādūxerit
|
tertia singularis
|
futurum exactum
|
activa
|
indicativus
|
trādūcō (trādūcere)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: trā·dū·xe·rit — morphologica: tra-dux-erit
|
|
|
P. Cornelius Tacitus 55–117
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 105–110 p.C.n.)
- Interea Iulius Sabinus proiectis foederis Romani monumentis Caesarem se salutari iubet magnamque et inconditam popularium turbam in Sequanos rapit, conterminam civitatem et nobis fidam; nec Sequani detractavere certamen. fortuna melioribus adfuit: fusi Lingones. Sabinus festinatum temere proelium pari formidine deseruit; utque famam exitii sui faceret, villam, in quam perfugerat, cremavit, illic voluntaria morte interisse creditus. sed quibus artibus latebrisque vitam per novem mox annos traduxerit, simul amicorum eius constantiam et insigne Epponinae uxoris exemplum suo loco reddemus. —Historiae P. Cornelii Taciti [1][2]
Fontes