terminavit

Discretiva

terminavit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
termināvit	tertia singularis	perfectum	activa	indicativus	terminō (termināre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /termiˈnaːwit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·vit — morphologica: terminav-it

Loci

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Verum id ipsum anguste Zoilus terminavit, qui id solum putaverit schema, quo aliud simulatur dici quam dicitur, quod sane vulgo quoque sic accipi scio; unde et figuratae controversiae quaedam, de quibus post paulo dicam, vocantur. —Institutio oratoria Quintiliani

Latinitas postclassica

saec. IV.

• A sapientia coepit, ad timorem terminavit: tanquam descendens locutus est a summis ad ima, a sapientia ad timorem. —Sermones de tempore Augustini