terminavit

E Victionario

Discretiva

terminavit dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
termināvit tertia singularis perfectum activa indicativus terminō (termināre)

Appellatio[+/-]

API: /termiˈnaːwit/(classice)
Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·vit — morphologica: terminav-it

Loci[+/-]

M. Fabius Quintilianus
ca. 35-100
Aurelius Augustinus Hipponensis
354-430
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • Verum id ipsum anguste Zoilus terminavit, qui id solum putaverit schema, quo aliud simulatur dici quam dicitur, quod sane vulgo quoque sic accipi scio; unde et figuratae controversiae quaedam, de quibus post paulo dicam, vocantur. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]

Latinitas postclassica[+/-]

saec. IV.

  • A sapientia coepit, ad timorem terminavit: tanquam descendens locutus est a summis ad ima, a sapientia ad timorem. —Sermones de tempore Augustini [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber nonus, I. [14] — terminavit
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: terminavit.
  3. 3.0 3.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, Sermones de tempore (Universitas Turicensis). Sermo CCL. In diebus Paschalibus. Caput XXI, p. 3. — terminavit