Jump to content

terminandi

E Victionario

Discretiva

terminandi dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
terminandī
activa gerundium­ genitivo terminō (termināre)
Forma Modus flexurae originis
terminandī casus genitivus singularis · genus masculinum gerundivi terminandus
terminandī casus genitivus singularis · genus neutrum gerundivi terminandus
terminandī casus nominativus pluralis · genus masculinum gerundivi terminandus
terminandī casus vocativus pluralis · genus masculinum gerundivi terminandus

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /termiˈnandiː/(classice)
Syllabificatio phonetica: ter·mi·nan·dī — morphologica: termin-and-i

Loci

[+/-]
Aurelius Augustinus Hipponensis
354-430
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas postclassica

[+/-]

saec. IV.

  • Sed quid amplius immorer, quando et sermo pergit in prolixiorem modum, quam petit terminandi necessitas, et sententia mea iam satis sit nota, vel quid certum teneam, vel unde adhuc dubitem, et quare dubitem? —De Genesi ad litteram Augustini [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aurelius Augustinus Hipponensis, De Genesi ad litteram. (Universitas Turicensis): Liber decimus. Caput XXVI, p. 45. — terminandi
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: terminandi.