terminamus

Discretiva

terminamus dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
termināmus	prima pluralis	praesens	activa	indicativus	terminō (termināre)

API: /termiˈnaːmus/

Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·mus — morphologica: termin-amus

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

saec. I.

Here nunc e littera terminamus, at veterum comicorum adhuc libris invenio Heri ad me venit; quod idem in epistolis Augusti, quas sua manu scripsit aut emendavit, deprehenditur. —Institutio oratoria Quintiliani ^[1]^[2]

saec. XVI.

Omnes alii modi, quibus terminus dicitur, reducuntur ad istos, ut elementa uniuscuiusque rei termini dicuntur, quemadmodum in grammatica termini sunt literae, in logica dictiones incomplexae sunt termini simpliciter, propositiones sunt termini argumentationis, quam scilicet resolvendo in illis terminamus. —Summa terminorum metaphysicorum Iordani Bruni ^[3]^[2]

↑ ^1.0 ^1.1 Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber primus, VII. [22] — terminamus
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 Vicicitatio: terminamus.
↑ ^3.0 ^3.1 Iordanus Brunus Nolanus (Italice: Giordano Bruno) - Summa terminorum metaphysicorum. (Universitas Turicensis): Cap. XLIII. [TERMINUS] — terminamus