terminabuntur

Discretiva

terminabuntur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
terminābuntur	tertia pluralis	futurum	passiva	indicativus	terminō (termināre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /terminaːˈbuntur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·bun·tur — morphologica: termin-abuntur

Loci

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Quod quidem cum supervacuum est, quia i tam longae quam brevis naturam habet, tum incommodum aliquando. Nam in iis, quae proximam ab ultima litteram e habebunt et i longa terminabuntur, illam rationem sequentes utemur e gemina, qualia sunt haec aurei, argentei et his similia. —Institutio oratoria Quintiliani