suffectum

Discretiva

suffectum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
suffectum	—	—	—	supinum­	accusativo	sufficiō (sufficere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /sufˈfek.tum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: suf·fec·tum — morphologica: suf-fect-um

Loci

Titus Livius -58…+17

P. Cornelius Tacitus 55-117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Minucium consulem, cum volnere gravi relatum in castra, mortuum quidam auctores sunt, et M. Fulvium in locum eius consulem suffectum, et ab eo, cum ad exercitum Minuci missus esset, Bovianum captum. —Ab urbe condita Titi Livii

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105-110 p.C.n.)

• pridie kalendas Novembris Rosius Regulus iniit eiuravitque. adnotabant periti numquam antea non abrogato magistratu neque lege lata alium suffectum; nam consul uno die et ante fuerat Caninius Rebilus C. Caesare dictatore, cum belli civilis praemia festinarentur. —Historiae P. Cornelii Taciti