suffectum

Discretiva

suffectum dictio est in variis linguis:

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Casu	Verbum
suffectum	—	—	—	supinum	accusativo	sufficiō (sufficere)

API: /sufˈfek.tum/

Syllabificatio phonetica: suf·fec·tum — morphologica: suf-fect-um

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

class.

Minucium consulem, cum volnere gravi relatum in castra, mortuum quidam auctores sunt, et M. Fulvium in locum eius consulem suffectum, et ab eo, cum ad exercitum Minuci missus esset, Bovianum captum. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]^[2]

saec. II. (ca. 105-110 p.C.n.)

pridie kalendas Novembris Rosius Regulus iniit eiuravitque. adnotabant periti numquam antea non abrogato magistratu neque lege lata alium suffectum; nam consul uno die et ante fuerat Caninius Rebilus C. Caesare dictatore, cum belli civilis praemia festinarentur. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[3]^[2]

↑ Lapsus in citando: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named TitusLivius
1 2 Lapsus in citando: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named q
↑ Lapsus in citando: Invalid <ref> tag; no text was provided for refs named Tacitus