solvit

E Victionario

Discretiva

solvit dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
solvit tertia singularis praesens activa indicativus solvō (solvere)
solvit tertia singularis perfectum activa indicativus solvō (solvere)
Appellatio[+/-]
API: /ˈsolwit/(classice)
Syllabificatio phonetica: sol·vit — morphologica: solv-it

Dacoromane[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
solvit
perfectum
participium solvi
Appellatio[+/-]
API: /solˈvit/
Syllabificatio phonetica: sol·vit — morphologica: solv-it

Loci[+/-]

Aulus Cornelius Celsus 30 C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

class.

  • Et causae quoque aestimatio saepe morbum solvit. Ergo etiam ingeniosissimus saeculi nostri medicus, quem nuper vidimus, Cassius febricitanti cuidam et magna siti adfecto, cum post ebrietatem eum premi coepisse cognosset, aquam frigidam ingessit; —De Medicina Celsi [1][2]

saec. I.

  • Apulum vomitus facit, stomachum et alvum solvit. —Naturalis historia Plinii [3]

Fontes

  1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber primus, prooemium. [[69] ] — solvit
  2. Vicicitatio: solvit.
  3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber tertius decimus, cap. 44, [127] — solvit