Jump to content

solvi

E Victionario

Discretiva

solvi dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

solvī

[+/-]
Proprietates grammaticales
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
solvī
praesens passiva infinitivus solvō (solvere)
solvī prima singularis perfectum activa indicativus solvō (solvere)
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /ˈsolwiː/(classice)
Syllabificatio phonetica: sol·vī — morphologica: solv-i

solvi

[+/-]
Proprietates grammaticales1
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
solvi secunda singularis praesens activa indicativus solvi
solvi secunda singularis praesens activa coniunctivus solvi
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /ˈsolvʲ/
Syllabificatio phonetica: solvi — morphologica: solv-i
Proprietates grammaticales2
[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
solvi tertia singularis perfectum activa indicativus solvi
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
API: /solˈvi/
Syllabificatio phonetica: sol·vi — morphologica: solv-i

Loci

[+/-]
Aulus Cornelius Celsus 30 C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

[+/-]

class.

  • aut qui ebrius ommutuit: is enim [febre adiecta] nervorum distentione consumitur, nisi aut febris accessit, aut eo tempore, quo ebrietas solvi debet, loqui coepit. —De Medicina Celsi [1][2]

saec. I.

  • Sunt qui et haec sidera perpetua esse credant suoque ambitu ire, sed non nisi relicta ab sole cerni; alii vero qui nasci umore fortuito et ignea vi ideoque solvi. —Naturalis historia Plinii [3]

Fontes

  1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber secundus, VI. [[8] ] — solvi
  2. Vicicitatio: solvi.
  3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 23, [94] — solvi