solutior

E Victionario

Discretiva

solutior dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
solūtior casus nominativus singularis · genus masculinum adiectivi solūtior (solūtus comparativus)
solūtior casus vocativus singularis · genus masculinum adiectivi solūtior (solūtus comparativus)
solūtior casus nominativus singularis · genus femininum adiectivi solūtior (solūtus comparativus)
solūtior casus vocativus singularis · genus femininum adiectivi solūtior (solūtus comparativus)
Appellatio[+/-]
API: /soˈluːtior/(classice)
Syllabificatio phonetica: so·lū·ti·or — morphologica: solut-ior

Loci[+/-]

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana[+/-]

saec. I.

  • id, quod in Gallia nascitur, infirmius habetur. praeterea mas spissior amariorque – hic et capitis dolores facit –, femina solutior. initio gustus dulcis mox in amaritudinem transit. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXV, cap. 57, [103] — solutior
  2. Vicicitatio: solutior.