solutus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /soˈluːtus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: so·lū·tus — morphologica: solut-us

Notatio

← Latine: solvō (solvere)

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
solūtus	—	perfectum	passiva	participium­	nominativo	solvō (solvere)

Nomen adiectivum

solūt|us, -a, -um (comp. solūtior; superl. solūtissimus; adverbium solūtē, solūtim)

1. A vinculo expeditus, liber.

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	solūtus	solūta	solūtum	nom.	solūtī	solūtae	solūta
gen.	solūtī	solūtae	solūtī	gen.	solūtōrum	solūtārum	solūtōrum
dat.	solūtō	solūtae	solūtō	dat.	solūtīs	solūtīs	solūtīs
acc.	solūtum	solūtam	solūtum	acc.	solūtōs	solūtās	solūta
abl.	solūtō	solūtā	solūtō	abl.	solūtīs	solūtīs	solūtīs
voc.	solūte	solūta	solūtum	voc.	solūtī	solūtae	solūta

solūtus comparativus	dilatare ▼

solūtus comparativus	collabi ▲

solūtus superlativus	dilatare ▼

solūtus superlativus	collabi ▲

Translationes

A vinculo expeditus, liber

• Anglice: unbound (en), released (en), free (en)

• Germanice: gelöst (de), aufgelöst (de), lose (de), locker (de), ungebunden (de), frei (de)

Discretiva

solutus dictio est in variis linguis:

• Finnice: solutus

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Quin etiam morbus ipse sive subito solutus est, deinde suppuratio exorta est, sive effuso pure permanet, non iniuste terret. —De Medicina Celsi

saec. I.

• ceteras omnes singuli, et duces ipsi imperatoresque, militibus aut aliquando collegis dedere, decrevit in triumphis senatus cura belli solutus et populus otiosus, graminea numquam nisi in desperatione suprema contigit, nulli nisi ab universo exercitu servato decreta. —Naturalis historia Plinii