sino

E Victionario

Latine[+/-]

Appellatio[+/-]

API: /ˈsinoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: si·nō — morphologica: sin-o

Verbum transitivum[+/-]

sin|ō, -ĕre, sīvī vel siī, situm

  1. Permittere, pati. [1][2]
  2. Deorsum ponere, statuere. [1][2]

Coniugatio[+/-]

Verbum finitum

Thema Vox activa
sin- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
I. sing. sinō sinam   sinēbam sinerem sinam  
II. sing. sinis sinās sine! sinēbās sinerēs sinēs sinitō!
III. sing. sinit sinat   sinēbat sineret sinet sinitō!
I. plur. sinimus sināmus   sinēbāmus sinerēmus sinēmus  
II. plur. sinitis sinātis sinite! sinēbātis sinerētis sinētis sinitōte!
III. plur. sinunt sinant   sinēbant sinerent sinent sinuntō!­
Thema Vox passiva
sin- Tempus praesens imperfectum futurum
Persona indicativ. coniunct. imperat. indicativ. coniunct. indicativ. imperat.
III. sing. sinitur sinātur   sinēbātur sinerētur sinētur
Thema Vox activa
sīv- Tempus perfectum plusquam perfectum futurum
exactum
Persona indicativ. coniunct. indicativ. coniunct.
I. sing. sīvī sīverim sīveram sīvissem sīverō
II. sing. sīvistī sīveris sīverās sīvissēs sīveris
III. sing. sīvit sīverit sīverat sīvisset sīverit
I. plur. sīvimus sīverimus sīverāmus sīvissēmus sīverimus
II. plur. sīvistis sīveritis sīverātis sīvissētis sīveritis
III. plur. sīvērunt sīverint sīverant sīvissent sīverint

Verbum infinitum

Modus infinitivus participium
Tempus praesens perfectum futurum praesens perfectum futurum
Vox
activa
sinere sīvisse sitūrum,
-am, -um esse
sinēns   sitūrus,
-a, -um­
Vox
passiva
sinī situm,
-am, -um esse
situm īrī   situs,
-a, -um
 

Gerundium Gerundivum Supinum
sinendī sinendus, -a, -um situm sitū

Translationes[+/-]

Discretiva

sino dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

sīnō[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]
Forma Modus flexurae originis
sīnō casus dativus singularis substantivi sīnum
sīnō casus ablativus singularis substantivi sīnum
sīnō casus dativus singularis substantivi sīnus
sīnō casus ablativus singularis substantivi sīnus
Appellatio[+/-]
API: /ˈsiːnoː/(classice)
Syllabificatio phonetica: sī·nō — morphologica: sin-o

Fontes

  1. 1.0 1.1 Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. IV (R-S) / Tom. IV (T-Z), p. 385 — “SĬNO, sĭnis, sīvi, sĭtum, sĭnere, a. 3.”
  2. 2.0 2.1 Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — sino, sīvī, situm, ere (tom. 2, p. 2686)