Jump to content

secantur

E Victionario

Discretiva

secantur dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
secantur tertia pluralis praesens passiva indicativus secō (secāre)

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /seˈkantur/(classice)
Syllabificatio phonetica: se·can·tur — morphologica: sec-antur

Loci

[+/-]
C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

[+/-]

saec. I.

  • Interamnae in Umbria quater anno secantur, etiam non rigua; rigua vero ter plerisque in locis, et postea in ipso pabulo non minus emolumenti est quam e feno. —Naturalis historia Plinii [1][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber duodevicesimus, cap. 67, [263] — secantur
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: secantur.