Discretiva
|
salutasse dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
| salūtāsse
|
—
|
perfectum
|
activa
|
infinitivus
|
salūtō (salūtāre)
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: sa·lū·tās·se — morphologica: saluta[v-i]sse
|
|
|
|
P. Cornelius Tacitus
55–117
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 105–110 p.C.n.)
- Vagus inde an consilio ducis subditus rumor, advenisse Mucianum, exercitus in vicem salutasse. gradum inferunt quasi recentibus auxiliis aucti, rariore iam Vitellianorum acie, ut quos nullo rectore suus quemque impetus vel pavor contraheret diduceretve. —Historiae P. Cornelii Taciti [1][2]
Fontes
