salutari

Discretiva

salutari dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
salūtārī	—	praesens	passiva	infinitivus	salūtō (salūtāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /sa.luːˈtaːriː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sa·lū·tā·rī — morphologica: salut-ari

Loci

Quintus Curtius Rufus fl.c.50

C. Plinius Secundus 23–79

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Nam cum primum Iovis filium se salutari iussit rex, id indigne ferens ille ‘Hunc igitur regem agnoscimus,’ inquit ‘qui Philippum dedignatur patrem? Actum est de nobis, si ista perpeti possumus. Non homines solum sed etiam deos despicit, qui postulat deus credi. Amisimus Alexandrum, amisimus regem: incidimus in superbiam nec dis, quibus se exaequat, nec hominibus, quibus se eximit, tolerabilem.’ —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Peregrinae et cerasi Persicaeque et omnes quarum Graeca nomina aut aliena, sed quae ex iis incolarum numero esse coepere, dicentur inter frugiferas. in praesentia externas persequemur a salutari maxime orsi. —Naturalis historia Plinii

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Sic locuto deo pastore nulloque sermone reddito sed adorato tantum numine salutari Psyche pergit ire. Sed cum aliquam multum viae laboranti vestigio pererrasset, inscia quodam tramite iam die labente accedit quandam civitatem, in qua regnum maritus unius sororis eius optinebat. —Metamorphoseon libri XI Apulei