ruentes
Discretiva
ruentes dictio est in variis linguis: |
Formae affines[+/-]
Latine[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma | Modus flexurae | originis |
---|---|---|
ruentēs | casus nominativus pluralis · genus masculinum | participii ruēns |
ruentēs | casus accusativus pluralis · genus masculinum | participii ruēns |
ruentēs | casus vocativus pluralis · genus masculinum | participii ruēns |
ruentēs | casus nominativus pluralis · genus femininum | participii ruēns |
ruentēs | casus accusativus pluralis · genus femininum | participii ruēns |
ruentēs | casus vocativus pluralis · genus femininum | participii ruēns |
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
API: /ruˈenteːs/ (classice) - Syllabificatio phonetica: ru·en·tēs — morphologica: ru-ent-es
Loci[+/-]
C. Plinius Secundus 23-79 | ||||||||||||||||||||||
antiq. | class. | I | II | III | IV | V | VI | VII | VIII | IX | X | XI | XII | XIII | XIV | XV | XVI | XVII | XVIII | XIX | XX | XXI |
Latinitas Romana[+/-]
- vagi quippe et ruentes torrentium modo, ut aliquis placere ostendimus, tonitrua et fulgura edunt. —Naturalis historia Plinii [1][2]
Fontes
- ↑ 1.0 1.1 Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber secundus, cap. 49, [131] — ruentes
- ↑ 2.0 2.1 Vicicitatio: ruentes.