ruendum

Discretiva

ruendum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
ruendum	—	—	activa	gerundium­	accusativo	ruō (ruere)

Forma	Modus flexurae	originis
ruendum	casus accusativus singularis · genus masculinum	gerundivi ruendus
ruendum	casus nominativus singularis · genus neutrum	gerundivi ruendus
ruendum	casus accusativus singularis · genus neutrum	gerundivi ruendus
ruendum	casus vocativus singularis · genus neutrum	gerundivi ruendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ruˈendum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ru·en·dum — morphologica: ru-end-um

Loci

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Dictum tenes Horatii Coclitis, qui cum die illo, quo mirabili magis quam credibili fortitudine atque constantia, solus Tusci regis exercitum Sublicio in ponte sustinuit, testudine suorum manibus a tergo fracta, et collapsa, hostibus clausum iter sentiens, utque erat armatus, et mille hinc atque illinc missilibus circumventus, ex alto se in Tiberim proiecisset, unoque cum vulnere, unde claudus mansit, inter ruendum accepto, nando ad suos, corpore reliquo incolumis pervenisset, idque vitium sibi post tempus in petitione honoris obiceretur, sic elusit adversarium: “Minime enim, inquit, claudico, sed ita dii immortales voluerunt, ut per singulos passus meminerim triumphi mei”. Preclarum plane factisque par dictum. —De remediis utriusque fortune Petrarcae