ruebatur

E Victionario

Discretiva

ruebatur dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Persona Tempus Vox Modus Verbum
ruēbātur tertia singularis imperfectum passiva indicativus ruō (ruere)

Appellatio pronuntiatusque[+/-]

API: /ru.eːˈbaːtur/(classice)
Syllabificatio phonetica: ru·ē·bā·tur — morphologica: ru-ebatur

Usus[+/-]

Latinitas postclassica

saec. V.

  • Qua tempestate omnis fere sacro martyrum cruore urbis infectus est: quippe certatim gloriosa in certamina ruebatur, multoque avidius tum martyria gloriosis mortibus quaerebantur, quam nunc episcopatus pravis ambitionibus appetuntur. —Chronici Sulpicii Severi (ca. 363-425). Liber secundus.