ridiculae

E Victionario

Discretiva

ridiculae dictio est in variis linguis:

Formae affines[+/-]

Latine[+/-]

Proprietates grammaticales[+/-]

Forma Modus flexurae originis
rīdiculae casus genitivus singularis · genus femininum adiectivi rīdiculus
rīdiculae casus dativus singularis · genus femininum adiectivi rīdiculus
rīdiculae casus nominativus pluralis · genus femininum adiectivi rīdiculus
rīdiculae casus vocativus pluralis · genus femininum adiectivi rīdiculus

Appellatio[+/-]

API: /riːˈdi.ku.lae̯/(classice)
Syllabificatio phonetica: rī·di·cu·lae — morphologica: ridicul-ae

Loci[+/-]

Lucius Annaeus Seneca
-3…+65
Aulus Gellius
ca. 130-180
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

class.

  • Haec disputamus attractis superciliis, fronte rugosa? Non possum hoc loco dicere illud Caelianum: “O tristes ineptias!” Ridiculae sunt. Quin itaque potius aliquid utile nobis ac salutare tractamus et quaerimus, quomodo ad virtutes pervenire possimus, quae nos ad illas via adducat. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae [1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

  • Quin etiam, si quid plus erit aliterve conmissum, res fiet ridiculae atrocitatis, ut contraria actio mutuae talionis oriatur et adolescat infinita quaedam reciprocatio talionum. Nam de inmanitate illa secandi partiendique humani corporis, si unus ob pecuniam debitam iudicatus addictusque sit pluribus, non libet meminisse et piget dicere. —Noctes Atticae A. Gellii [3][2]

Fontes

  1. 1.0 1.1 Lucius Annaeus Seneca - Ad Lucilium epistulae morales. (The Latin Library):  Tomus / Liber 19. CXIII., versus 26 — ridiculae
  2. 2.0 2.1 2.2 Vicicitatio: ridiculae.
  3. 3.0 3.1 Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber XX. Capitulum I, [18] — ridiculae