Jump to content

resolutum

E Victionario

Discretiva

resolutum dictio est in variis linguis:

Formae affines

[+/-]

Proprietates grammaticales

[+/-]
Forma Persona Tempus Vox Modus­ Casu Verbum
resolūtum
supinum­ accusativo resolvō (resolvere)
Forma Modus flexurae originis
resolūtum casus accusativus singularis · genus masculinum participii resolūtus
resolūtum casus nominativus singularis · genus neutrum participii resolūtus
resolūtum casus accusativus singularis · genus neutrum participii resolūtus
resolūtum casus vocativus singularis · genus neutrum participii resolūtus

Appellatio pronuntiatusque

[+/-]
API: /resoˈluːtum/(classice)
Syllabificatio phonetica: re·so·lū·tum — morphologica: re-solut-um

Loci

[+/-]
Aulus Cornelius Celsus 30 C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

[+/-]

class.

  • Timere etiam ex somno mali morbi est, itemque in prima protinus febre mentem esse turbatam membrumve aliquod esse resolutum; ex quo casu quamvis vita redditur, tamen id fere membrum debilitatur. —De Medicina Celsi [1][2]

saec. I.

  • Volsum fascibus in acervo a<ll>i<g>atum biduo, tertio resolutum spargitur in sole siccaturque et rursus in fascibus redit sub tecta. postea maceratur, aqua marina optime, sed et dulci, si marina desit, siccatumque sole iterum rigatur. —Naturalis historia Plinii [3][2]

Fontes

  1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber secundus, IV. [[7] ] — resolutum
  2. 2.0 2.1 Vicicitatio: resolutum.
  3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber undevicesimus, cap. 8, [28] — resolutum