resolutae

Discretiva

resolutae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
resolūtae	casus genitivus singularis · genus femininum	participii resolūtus
resolūtae	casus dativus singularis · genus femininum	participii resolūtus
resolūtae	casus nominativus pluralis · genus femininum	participii resolūtus
resolūtae	casus vocativus pluralis · genus femininum	participii resolūtus

Appellatio pronuntiatusque

API: /resoˈluːtae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: re·so·lū·tae — morphologica: re-solut-ae

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Tertio quoque die solvendum sic, ut remota calida aqua cetera eadem fiant: tantummodo singulae fasciae, quotiens resolutae fuerint, subtrahantur. —De Medicina Celsi

saec. I.

• in equis et omni iumentorum gener<e> indicia animi praeferunt, marcidae fessis, micantes pavidis, subrectae furentibus, resolutae aegris. —Naturalis historia Plinii