Discretiva
|
puellae dictio est in variis linguis:
|
Proprietates grammaticales
[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| puellae
|
casus genitivus singularis
|
substantivi puella
|
| puellae
|
casus dativus singularis
|
substantivi puella
|
| puellae
|
casus nominativus pluralis
|
substantivi puella
|
| puellae
|
casus vocativus pluralis
|
substantivi puella
|
Appellatio pronuntiatusque
[+/-]
- Syllabificatio phonetica: pu·el·lae — morphologica: puell-ae
|
|
|
|
Apuleius
ca. 125-170
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas postclassica
saec. II. (ca. 170 p.C.n.)
- Erant in quadam civitate rex et regina. Hi tres numero filias forma conspicuas habuere, sed maiores quidem natu, quamvis gratissima specie, idonee tamen celebrari posse laudibus humanis credebantur, at vero puellae iunioris tam praecipua tam praeclara pulchritudo nec exprimi ac ne sufficienter quidem laudari sermonis humani penuria poterat. —Metamorphoseon libri XI Apulei [1][2]
Fontes
