Discretiva
|
probares dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
probārēs[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
probārēs
|
secunda singularis
|
imperfectum
|
activa
|
coniunctivus
|
probō (probāre)
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: pro·bā·rēs — morphologica: prob-ares
probares[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
Forma
|
Persona
|
Tempus
|
Vox
|
Modus
|
Verbum
|
probares
|
secunda singularis
|
futurum
|
activa
|
coniunctivus
|
probar
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
| API: [pɾoˈβa.ɾes] |
- Syllabificatio phonetica: pro·ba·res — morphologica: prob-ares
Latinitas Romana
class. (70 a.C.n. / 684 a.u.)
- Fuit tanti, mihi crede; haberes quod defenderes; nemo quaereret quanti illa res esset; si modo te posses dicere emisse, facile cui velles tuam causam et factum probares; nunc de peripetasmatis quem ad modum te expedias non habes. —In C. Verrem actio secunda Ciceronis [1][2]
class. (ca. 37 a.C.n. / 717 a.u.)
- Haec me Reatino auctore probares, mihi inquit, nisi tu ipse domi equarum greges haberes ac mulorum greges vendidisses. Hinnus qui appellatur, est ex equo et asina, minor quam mulus corpore, plerumque rubicundior, auribus ut equinis, iubam et caudam habet similem asini. Item in ventre est, ut equus, menses duodecim. Hosce item ut eculos et educant et alunt et aetatem eorum ex dentibus cognoscunt. —De agricultura Varronis [3][2]
Fontes