Discretiva
|
probandorum dictio est in variis linguis:
|
Formae affines[+/-]
Proprietates grammaticales[+/-]
| Forma
|
Modus flexurae
|
originis
|
| probandōrum
|
casus genitivus pluralis · genus masculinum
|
gerundivi probandus
|
| probandōrum
|
casus genitivus pluralis · genus neutrum
|
gerundivi probandus
|
Appellatio pronuntiatusque[+/-]
- Syllabificatio phonetica: pro·ban·dō·rum — morphologica: prob-and-orum
|
|
|
M. Fabius Quintilianus
ca. 35-100
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| antiq.
|
class.
|
I
|
II
|
III
|
IV
|
V
|
VI
|
VII
|
VIII
|
IX
|
X
|
XI
|
XII
|
XIII
|
XIV
|
XV
|
XVI
|
XVII
|
XVIII
|
XIX
|
XX
|
XXI
|
Latinitas Romana
saec. I. (ca. 90-96 p.C.n.)
- «Brutus occidit liberos proditionem molientis, Manlius virtutem filii morte multavit». Contrarium: «Marcellus ornamenta Syracusanis hostibus restituit, Verres eadem sociis abstulit». Et probandorum et culpandorum ex his confirmatio eosdem gradus habet. —Institutio oratoria Quintiliani [1][2]
Fontes
